Konsep Pengasingan Kuasa Kerajaan Pusat dan Negeri

Sejak tahun 1895, Negeri Pahang telah berada dalam unit politik gabungan yang disebut persekutuan. Sebelum menyertai persekutuan Negeri-negeri Melayu Bersekutu (NMB), Pahang dianggap sebagai sebuah negeri (negara) merdeka meskipun pada kebanyakan masa berada di bawah pengaruh atau kekuasaan kerajaan lain seperti Melaka, Johor dan British.

Pada tahun 1946, NMB diserapkan ke dalam Malayan Union (MU) sebelum MU ditukarkan kepada Persekutuan Tanah Melayu. Pada tahun 1957, Tanah Melayu mencapai kemerdekaan. Seorang raja daripada kalangan sembilan raja-raja Melayu dilantik menjadi Yang di-Pertuan Agong. Kemudiannya, Tanah Melayu bergabung dengan Singapura, Sabah dan Sarawak lalu membentuk Persekutuan Malaysia. Sistem pemerintahan persekutuan kekal digunapakai sehingga ke hari ini.

Dalam sistem raja berperlembagaan, Yang di-Pertuan Agong sebagai ketua negeri, raja-raja Melayu sebagai ketua negeri-negeri Melayu atau Yang di-Pertuan Negeri sebagai ketua negeri-negeri yang tidak beraja, memerintah mengikut Perlembagaan atau Undang-undang yang telah ditetapkan. Sepertimana Rajah 1, sebuah kerajaan yang dipimpin raja bolehlah dibahagikan kepada tiga komponen yang disebut sebagai konsep pengasingan kuasa. Komponen-komponen ini adalah badan eksekutif, badan perundangan dan badan kehakiman. Di peringkat kerajaan pusat, juga wujud komponen suruhanjaya yang menjalankan fungsi-fungsi tertentu secara bebas. Secara umumnya, semua rakyat Malaysia tertakluk kepada set undang-undang yang sama. Oleh itu, badan kehakiman adalah "berkongsi" antara kerajaan pusat dan kerajaan negeri. Bagi badan eksekutif dan badan perundangan pula, kerajaan pusat dan kerajaan negeri beroperasi secara bebas.

Rajah 1: Konsep Pengasingan Kuasa Kerajaan Pusat dan Negeri